Page 1028 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 1028

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû


                    başladı. Kolxozun sürüsünü otarırdı. Naxışlı, yeddimәrtәbәli qamçısı var
                    idi. Davaya gedәndә onu da apardı. Sonralar o qamçını vayenkomun
                    otağında gördülәr.
                        Cәmildәn tez-tez kağız gәlirdi. Üçkünc mәktubunun bir üzündә hәmişә
                    bayatı yazırdı:
                        Götürdü göy at mәni,
                        Saxlasın sayat mәni.
                        Baş qoyum dizin üstә,
                        Çox yatsam, oyat mәni.
                        Sonra Cәmil bir dә mәktub yazmadı. Böyükdәn-kiçiyә hamını nigaran
                    qoydu. Tapdıq Cәmilin bayatılarını әzbәr bilirdi. Arabir özü dә düzәldirdi.
                    Çox istәyirdi ki, uzaqlarda bir sevgilisi olaydı. Bu düzәltdiyi bayatıları da
                    ona göndә rәydi.
                        Şenliyә sarı qalxdı. Evlәrin heç birinin qırışığı açılma mışdı.
              452   Pәncәrәlәrdә, bacalarda hәlә dә nәm vardı.
                        Sarı kişinin oğlu bugünlәrdә qayıtmışdı. Onlar da ürәkdәn sevinә
                    bilmirdilәr. Çünki qonum-qonşunun gözü yolda idi. Sevinmәk, şadlanmaq
                    olmurdu.
                        Bu vaxt kәndin ortasından uşaqlar üzüaşağı yüyü rüş dülәr. Tapdığın
                    ürәyinә damdı ki, gәlәn var. Dizlәri sızıldadı, bir andaca bütün qapılar açıldı,
                    gәlinlәr yaşmaqlarını unutdular, qızlar gözaltılarını. Çığırışa-çığırışa sәsә
                    sarı yüyür dülәr. Çoxu ağlayırdı, kәsik-kәsik sәslәr gәlirdi:
                        – Atam-anam, ay qardaş, uğrunda ölüm!
                        Tapdıq yerindәcә donub-qalmışdı. Heç kәs bilmirdi, bu muştuluq kimin
                    qapısına gedir. Qabaqda qaçan yenә Mәdәt idi.
                        Mәdәt dava qurtaran gündәn üç evi muştuluqlamışdı. Bu, dördüncü
                    muştuluq idi. Amma özünün atasından heç bir xәbәr yox idi. Anası ağlayırdı:
                    – “Nә oldu bu baxtıqaraya, sәs-sәmiri çıxmadı”.
                        Mәdәt kәndin quzusunu otarırdı. Dava qurtaran gündәn quzunu yol
                    üstә aparardı. İndi dә quzunu qaşda qoyub, başıalovlu muştuluqla qaçırdı.
                    Yanından keçәndә Tapdıq soruşdu:
                        – Kimdi gәlәn, ay Mәdәt?
                        Amma Mәdәt dinmәdi, ötüb-keçdi.
                        Tapdıq bircә onun gözlәrini görә bildi. Mәdәt dә ağlayırdı. Tapdıq da
                    onun ardınca qaçdı. Mәdәt Hürü qarının hasarından atdanıb özünü onların
                    hәyәtinә saldı. Hürü qarı hay-haraya eşiyә çıxmışdı. Gözlәri yaxşı gör-
                    mürdü. Әllәrini irәli uzadıb taqәtsiz addımlayırdı:
                        – Kimsәn, ay oğul, kimsәn, nә xәbәrnәn gәlirsәn? Tez ol, de, öldürmә
                    mәni?!
   1023   1024   1025   1026   1027   1028   1029   1030   1031   1032   1033