Page 437 - 2-ci cild

Úîí Ìàððåë

Pitu kağızları eşələyir.

Dayanaq, bir burda ayaq saxlayaq.
Getməyə taqət yox. Səbrimiz daşıb.
Günəş şüasından gözlər qamaşıb…
Əsən ayaqlar da səndirləyir, bax,
Ey aydın günəş, anam da, mən də

Səni əcdad bilmişik, hörmətlə qarşında biz baş əymişik.
İndi bu hekayəmi dinlə, utan,

Elə bu son gördüyüm çöhrəndi səndən mənə qalan.

(Pituya.) Siz bunu eşitmisiz?
Pitu. Mən Fedraya yüz dəfə qulaq asmışam.
Sara. Onu da eşitmiş olmalısız ki, mən hər dəfə tamam fərqli
oynayıram!
Pitu. Madam mənim klassiklər barədə fikirlərimi yaxşı bilir.
Kornel, Rasin normal adamların yemi deyil. Ən azı, adi adamları
nəzərdə tuturam. Onların qadınları taclı xanımlardı… Onlar keçi
kimi mələyib bütün yolboyu o kişilərin ayaqları altına yıxılırlar,
hələ üstəlik, qan-tər axıdırlar.
Sara. Bəs sizin necə, ayaqlarınıza yıxılan olubmu?
Pitu. Heç vaxt! Özü də mən bundan qürur duyuram!
Sara. Doğrudanmı siz özünüz də heç vaxt ehtirasın əsirinə
çevrilməmisiz… Adam başını itirir, hər şeyindən keçməyə hazır
olur.
Pitu. Siz nəyə işarə edirsiz, madam?
Sara. Ona işarə edirəm ki, siz özünüz də bir dəfə aşiq ol-
musuz… hətta kəbin-filan da olub…
Pitu. Bəli. Bir dəfə…
Sara. Hə, necəydi?
Pitu. Nə necəydi?
Sara. Aqibətiniz necə oldu? Siz hansı mərhələyə qədər gəlib
çata bildiz?

437