Page 339 - "Bildirçin və payız"

Ùåêàéÿëÿð

– Əmi!..
Cavabı ancaq xoruldamaq oldu. Astaca çiyninә
toxundum. Yerindә oyana-buyana qıvrılandan sonra
qızarmış yuxulu gözlәrini açdı.
– Əmican, – onu yenә sәslәdim.
Gözlәrini ovuşdurub diqqәtlә mәnә baxdı, tanıdı.
Narazı halda, kobud sәslә soruşdu:
– Yenә nә istәyirsәn?
– Bir piastrlıq isti, yağlı paxla verin!
– Nә?
– Alın, bu bir piastr, bu da boşqab.
Bunu deyәn kimi satıcıya elә bil kibrit çәkdin.
– Bura bax, ay uşaq! Deyәsәn, sәn ya özün dәli ol-
musan, ya mәni dәli elәmәk istәyirsәn. Rәdd ol,
gözüm görmәsin sәni! Yoxsa bu dәqiqә beynini
dağıdaram.
Görәndә ki, yerimdәn tәrpәnmirәm, әli ilә mәni elә
itәlәdi ki, dalıüstә yerә yıxıldım. Yerdәn qalxanda bәrk
ağrıyırdım, lakin özümü sıxıb ağlamamağa çalışdım.
Əvvәlki kimi bir әlimdә boşqab, o birisindә piastrı
bәrk-bәrk sıxıb saxlamışdım. Satıcını qәzәbli baxışlarla
süzüb, kor-peşman evә qayıtmaq istәdim. Amma
birdәn beynimdә cәngavәrlәrin qәhrәmanlıq sәhnәlәri
canlandı. Geriyә çönüb satıcıya bir dә nifrәtlә baxdım.
Cәld qәrar vermәliydim. İradәmi toplayıb var
gücümlә boşqabı düz onun kәllәsinә vızıldatdım.
Boşqab göydә fırlanaraq satıcının alnına tuş gәldi. Heç
nәyә fikir vermәdәn dabanıma tüpürüb qaçdım. Mәnә
elә gәldi ki, cәngavәr әjdahanı öldürәn kimi, mәn dә
onun axırına çıxdım...

339