Page 337 - "Bildirçin və payız"

Ùåêàéÿëÿð

özüm çıxış edirdim. Nizәni әlimdә yellәyib әjdahaya
zәrbәlәr endirir vә car çәkirdim:

– Əjdaha, al, bu da sәnin ürәyinә zәrbә!
Birdәn incә bir sәs eşitdim:
– Sonra da gözәl şәhzadәni tәrkinә alıb apardı.
– Başımı sağa çevirәndә bayaq mәnimlә rәngbә-
rәng şәkillәrә baxıb gülәn qızı gördüm. Əynindә çirkli
yupka, ayaqlarında bәr-bәzәkli çәkәlәk vardı. Bir әli
ilә uzun hörüklәrini oynadır, o birisi ilә dә ağ, qırmızı
“Bәrağis әs-Si ”1 noğullarından bir-bir ağzına atırdı.
Bir neçә saniyә bir-birimizә baxdıq, o, çox xoşuma
gәlmişdi. Gәl bir az oturaq dincimizi alaq, – dedim.
Sakitcә başını tәrpәtdi. Əlindәn tutdum. Yarı dağıl-
mış binanın köhnә qapısından içәri keçib, çoxdan bәri
insan ayağı dәymәyәn pillәkәnlәrin kәnarında otur-
duq. Pillәkәnlәr göz görәn yerә qәdәr uzanır, pillәkәn
meydançasından yuxarıda isә mavi sәma vә hündür
minarәlәr görünürdü. Yan-yana, dinmәz-söylәmәz
oturmuşduq, bilmirdik nәdәn danışaq. İndiyә kimi
mәlum olmayan, qәribә hisslәr mәni çulğamağa
başlamışdı. Bir az da ona yaxınlaşıb saçlarını qoxula-
dım. Saçlarının әtri paltarının torpaq iyinә vә nәfәsin-
dәn gәlәn şirniyyat qoxusuna qarışıb adamı lap mәst
edirdi. Dayana bilmәyib dodaqlarından öpdüm –
mәnim dә ağzım şirin oldu. Sonra onu qucaqladım.
Dinib-danışmırdı. Bayaqkı kimi sakit dayanmışdı.
Yenә dodaqlarından, ardınca da yanağından öpdüm.
Nәhayәt, dodaqları tәrpәndi, bayaqdan ağzının
qıraqlarında qalmış noğul qırıqlarını yalayıb ayağa

1altı birə (tərc.)

337