Page 167 - "Bildirçin və payız"
P. 167
Áèëäèð÷èí âÿ ïàéûç
– Deyirsәn, xoşbәxtliyimizi insan bәdbәxtliklәri
üzәrindә quraq?.. Belә hәyat bizә, ya bu yazıq insan-
lara lazımdır? – Dostu laqeyd halda çiyinlәrini çәkdi.
– Ola bilsin, – İsa fikrinә davam etdi, – bütün әzab-
әziyyәtlәrinә baxmayaraq, hәyata bağlanmaq bir
qәdәr ağılsızlıqdır, lakin sağ qalmışıqsa, demәli,
mübarizә aparmalıyıq, hәyatın bütün mәnasızlığı ilә
mübarizәmizi axıra qәdәr davam etdirmәliyik...
– De görüm, – İbrahim onun sözünü kәsdi, –
doğrudan, belә dәyişmisәn?
İsa cavab vermәdi, yalnız dişlәrini bir-birinә
sıxmaqla kifayәtlәndi. Sir-sifәtindәn söhbәtin ona xoş
olmadığı görünürdü...
Bu arada böhran әn yüksәk hәddә çatmışdı. Dünya
xalqları öz qәrarlarını vermişdilәr, tәcavüzkarlar bir
şey әldә etmәdәn geriyә çәkilmәyә mәcbur
qalmışdılar. Ümumxalq sevincinin hәddi-hüdudu
yoxuydu.
Köhnә vaxtlardakı kimi dostlar yenә köhnә
kafelәrindә bir araya gәldilәr. Üzlәrindәki kәdәrdәn,
solğun baxışlardan gәlәcәkdә onları parlaq günlәrin
gözlәmәdiyi oxunurdu.
– Belә, – İbrahim hәmişәki kimi acı dilini işә saldı,
– havamız çoxdan çalınıb.
– Hә, düz deyirsәn, – sulu qәlyanı sümürәn Abbas
dedi. – İndi bizimçün bir qәpik belә pul qoymadan
ruletkada nәsә qazanıb qabağa düşmәk, ayağa qalxıb
hansısa işә başlamaqdan daha asandır.
Hә a ona әn yaxın olan Samirin belә yaşıla çalan
gözlәrindәn mәyusluq yağırdı.
167
– Deyirsәn, xoşbәxtliyimizi insan bәdbәxtliklәri
üzәrindә quraq?.. Belә hәyat bizә, ya bu yazıq insan-
lara lazımdır? – Dostu laqeyd halda çiyinlәrini çәkdi.
– Ola bilsin, – İsa fikrinә davam etdi, – bütün әzab-
әziyyәtlәrinә baxmayaraq, hәyata bağlanmaq bir
qәdәr ağılsızlıqdır, lakin sağ qalmışıqsa, demәli,
mübarizә aparmalıyıq, hәyatın bütün mәnasızlığı ilә
mübarizәmizi axıra qәdәr davam etdirmәliyik...
– De görüm, – İbrahim onun sözünü kәsdi, –
doğrudan, belә dәyişmisәn?
İsa cavab vermәdi, yalnız dişlәrini bir-birinә
sıxmaqla kifayәtlәndi. Sir-sifәtindәn söhbәtin ona xoş
olmadığı görünürdü...
Bu arada böhran әn yüksәk hәddә çatmışdı. Dünya
xalqları öz qәrarlarını vermişdilәr, tәcavüzkarlar bir
şey әldә etmәdәn geriyә çәkilmәyә mәcbur
qalmışdılar. Ümumxalq sevincinin hәddi-hüdudu
yoxuydu.
Köhnә vaxtlardakı kimi dostlar yenә köhnә
kafelәrindә bir araya gәldilәr. Üzlәrindәki kәdәrdәn,
solğun baxışlardan gәlәcәkdә onları parlaq günlәrin
gözlәmәdiyi oxunurdu.
– Belә, – İbrahim hәmişәki kimi acı dilini işә saldı,
– havamız çoxdan çalınıb.
– Hә, düz deyirsәn, – sulu qәlyanı sümürәn Abbas
dedi. – İndi bizimçün bir qәpik belә pul qoymadan
ruletkada nәsә qazanıb qabağa düşmәk, ayağa qalxıb
hansısa işә başlamaqdan daha asandır.
Hә a ona әn yaxın olan Samirin belә yaşıla çalan
gözlәrindәn mәyusluq yağırdı.
167
