Page 827 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 827

Gölhöseyn Höseynoülu


            ancaq mәni sevdiyindәn üzümә vurmurmuş, gözlәyirmiş ki, sәhvimi özüm
            başa düşüm... Mәnsә, gönüqalın, hәr şeyi qulaqardına vurmu şam... Nә var,
            nә var, anam mәnsiz dözә bilmәz. Eh, heç dözmәsin...”
                Bu vaxt arvadı bir böyründәn o biri böyru üstә çevrildi. Yarıyuxulu
            gözlәr bir anlığa әrinә zillәndi. Tez dә yumuldu. Әjdәr arvadının pıçıltısını
            aydınca eşitdi:
                – Әjdәr... Mәnim Әjdәrim...
                Sonra onun uzun-uzadı mışıltısı eşidildi. Әjdәr bu mışıltını çox sevirdi.
            Ancaq, nәdәnsә, bu gecә o da xoşuna gәlmәdi:
                “Әjdәr... Mәnim Әjdәrim. Bunun Әjdәrinә bax! Heç Әjdәr dә arvad-
            uşaq sahibi olandan sonra ata-ana qoltuğuna sığınıb qalar? Eh, yazıq ata,
            görәsәn, bu adı mәnә qoyarkәn  nәlәr düşünmüsәn? Nә arzular, ümidlәr
            bәslәmisәn? Amma bayaq nә gözәl dedin: şәrti ad, әsl ad. Bәs mәn әsl adımı
            nә vaxt qazanacağam?!”                                                 251
                Arvadı yenә dә yuxuda danışdı. Onun qarışıq dediyi kәlmәlәrdәn ancaq
            bircәciyi Әjdәrin qulağına çatdı:
                – Oy mama!..
                O, әsәbiliklә arvadını yamsıladı:
                – Oy mama, oy mama! Elә o mamalar deyil evimizi yıxan?! Hәr
            şeydәn әl-qolumuzu soyudan?!.

                                            ***
                Sübhün gözü açılmamış Әjdәr ayağa qalxdı, gözlәri qızarmışdı,
            başında bәrk ağrılar vardı. Yuyunub geyindi, yemәk otağına keçib atasını
            gözlәdi. Onun belә erkәn qalxması atasını tәәccüblәndirmәyә bilmәzdi.
            Lakin o, bunun üstünü vurmadı. Salam-kalamdan sonra Әjdәrin, atasına ilk
            sözü bu oldu:
                – Ata, mәn gedirәm!..
                – Haraya, oğul?
                – Kәndә... Tәyinat alıb indiyәcәn getmәdiyim yerә. Yolumu gözlәyәn
            xәstәlәrin yanına. Ancaq, ata, anamla görәk özün danışasan, qoymayasan
            şivәn-zad qoparsın.
                – Ondan arxayın ol, birtәhәr çalışıb sakit edәrәm.
                – Bir dә, ata... – Әjdәr duruxdu. Azca tәrәddüddәn sonra әlavә etdi:
                – Gәlininlә nәvәn hәlәlik burda qalsınlar. İnstitutu qurtaran kimi onun
            da tәyinatını işlәdiyim kәndә alarıq. Çox qalmayıb, ortalıqda vur-tut yeddi-
            sәkkiz ayın sözü var.
                – Oğlum, sәn bunların hamısını elә bir gecәyә fikir lәşmisәn? – Kefi
            açılan Mürsәl, hәmişәki adәti üzrә, oğlu ilә şirin zarafata keçmәk istәdi.
   822   823   824   825   826   827   828   829   830   831   832