Page 797 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èñmayûl Øûõëû

işartı gördü. Deyәsәn kişinin sifәti dә işıqlanmışdı. Dodağında tәbәssümә
bәnzәr bir şey sezilirdi.
– Min, bala, sәni toya piyada aparmayacağıq ki? Eldәn ayıb olar.
İlyas bu sözlәrin arxasında dәrin, gizli bir kinayә olduğundan
şübhәlәnsә dә, sıçrayıb atın belinә qalxdı. Qaçaqlar atları mahmızlayıb
özlәrinin tanıdıqları kәsә yolla dәrәyә endilәr.
Sazaq başlamışdı. Atların ayaqlarının altında qar xarıldayırdı.
Ağacların budaqları şaxtadan çatlayıb qırılırdı. Orda-burda qarğalar
qarıldaşırdı. İlyası fikir götürmüşdü. Qaçaq Süleymanın sözlәrini bir yana
yoza bilmirdi. “Tәzә bәyә at verin!”, “Sәni toya piyada aparmayacağıq ki?”
Bunlar nә demәk idi? Yoxsa mәni әlә salırdılar? Görәsәn, atam indi neylәyir?
Yәqin, damın üstünә çıxıb-düşmәkdәn, yollara bax maqdan gözünün kökü
saralıb. Barı anama heç nә demә yәydi, yazıq arvadın bağrı çatlayar. Görәsәn,
qız evinin qula ğına bir şey çatmayıb ki? Zöhrә indi mәnim harada oldu ğu -
mu bilirmi? Bilirmi ki, qaçaqların yanındayam, ond an ötәri gәlib buralara 221
çıxmışam. Özümü dә işә salmışam, onu da. Bәlkә, heç buraya gәlmә yәy -
dim, Rәşid mәnә neylәyә bilәrdi ki? Heç camaat qoyardımı ki, kәnddә na-
mussuzluq ola. Nәysә... Özü yıxılan ağlamaz, Allaha pәnah...
Onlar dәrәnin aşağısı ilә axan çayın sahilinә çatdılar. Su buz bağlayıb
ağız-ağıza qovuşmuşdu. Qaçaq Süleyman cilovu çәkib buzun altında axan
suyun hәzin şırıltısına qulaq asdı. Sonra qamçı ilә yoldaşlarına nәsә işarә
etdi. İki nәfәr atdan düşdü. Buzun üstü ilә çayın ortasına qәdәr getdilәr.
Tüfәngin qundağı ilә buzu sındırdılar. Quyunun ağzı boyda dәyirmi yer
açdılar. Qaçaq Süleyman üzünü Rәşidә tәrәf tutub gülümsündü:
– Çimmәklә aran necәdir?
– Bu soyuqda?
– Bәli. Deyirlәr soyuq su adamın belini bәrkidir.
Rәşid döyükdü. Süleymanın üzünә baxdı. Bilmәdi gülsün, yoxsa
ciddilәşsin.
– Zarafatı burax.
– Zarafat niyә, düz sözümdür, axşam qız yanında olacaqsan.
Rәşid atın cilovunu çәkib qaçağın üzünә bozardı:
– Başına at tәpibdir, nәdir, mәni әlә salırsan?
– Dedim ki, çimәcәksәn!
O, әlini naqana aparmaq istәdi. Elә bu an qamçı Rәşidin üzündә şaq -
qıldadı vә Qaçaq Süleymanın hirs dolu boğuq sәsi eşidildi:
– Atdan düş, oğraş!!!
Onu sürüyüb yerә saldılar. Kürkünü, şalvarını, pencәyini çıxartdılar.
Bircә tuman-köynәyinә dәymәdilәr. Qolundan yapışıb darta-darta suyun
ortasına gәtirdilәr. Çapalamasına, yalvarmasına fikir vermәdilәr. Suya basıb
çıxartdılar. Bircә anda bәdәni qıpqırmızı oldu. İslaq tuman-köynәk әtinә