Page 791 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èñmayûl Øûõëû

Әgәr qız dartınsa, pulu açıb atsa, demәk razı deyil. İlyas gördü ki, qız
qıpqırmızı oldu vә dartındı. Ancaq bacısı qızı tәrpәnmәyә qoymadı,
qucaqlayıb üzündәn öpdü. Zöhrә başını aşağı salıb yerinә keçәndә dәfçi
yenә qışqırdı:
– Sağ olsun oynayan nişanlısıynan...
İndi o, dizinә qәdәr qara bata-bata, ağacların budağından yapışa-yapışa
dağa qalxır, meşәnin dәrinliyindә özünә mәskәn salmış Qaçaq Süleymanın
yanına gedirdi. İlyas qaçaqların harada gizlәndiyini tәxminәn bilirdi.
Eşitmişdi ki, Süleymanın dәstәsi әzgilli taladan bir az o yana, Sarı qayanın
alt tәrәfindә yerin altında lağım atıb, özlәrinә sığınacaq düzәldiblәr. Bura
әlçatmaz bir yer idi. Qışda orada daldalanır, yaz-yay aylarında bir az da
yuxarı qalxırdılar. Yuxarı qalxdıqca qar daha da qalınlaşır, sazaq adamın
iliyinә işlәyirdi. Onun qaşı, kirpiklәri buz bağlamışdı. Papağının sallama
qulaqları donub quş qanadları kimi havada qalmışdı.
İlyas Qaçaq Süleymanı bircә dәfә görmüşdü. Düz iki il bundan әvvәl, 215
belә qarlı bir gündә, qaçaqlar atlarını çapıb kәndә doluşdular. Boğazına
kәndir saldıqları bir adamı atın yedәyindә darta-darta mәktәbin qabağındakı
meydana gәtirdilәr. Hamı tamaşaya yığışdı. İlyas boğazı kәndirli adamı
tanıdı. Müәllim idi. Şәhәrdәn gәlib qonşu kәnddә dәrs deyirdi. Onun palto-
sunu çıxartmışdılar. Bircә köynәkdә idi. Dizә qәdәr qara batmışdı.
Qaçaqlardan biri qaşqa kәhәr atını mәhmizlәyib qabağa çıxdı. İlyasın
nәzәrinә ilk çarpan onun çatılmış qaşları altında parıldayan qan sağılmış
gözlәri oldu. Kişinin üzündәki tüklәr dә biz-biz idi. İribәdәnli, enlikürәkli,
genişsinәli bu adam yәhәrin üstündә qırğı kimi oturmuşdu. Kürkünün
üstündәn bağladığı onaçılan, çiynindәn aşırılan çalın-çarpaz qoltuqaltılar,
yәhәrin qaşından asdığı beşaçılan onun zәhmli sifәtini daha müdhiş
göstәrirdi.
– Camaat, bilirsinizmi bunun günahı nәdir?
Heç kәsdәn sәs çıxmadı. Hamı dönüb qarın içindә başı, sinәsi açıq
dayanan müәllimә baxdı. Onun sifәti, qulaqları şaxtadan göyәrmişdi.
– Bu bizim namusumuza toxunub. – Elә bil camaatın üstünә su әlәndi.
Bunu hiss edәn qaçaq sözünü tamamladı, – qızları başına yığıb teatr
çıxardıb.
Kәndin ağsaqqallarından biri çiyninә saldığı kürkünün yaxasını çәkib
düzәltdi vә bir-iki addım irәli yeridi.
– İndi fikrin nәdi, ay oğul?
– Gözünüzün qabağında bunun başını kәsәcәm.
– Әl saxla, a bala, adam hәr şeydәn ötәri qan tökmәz. Görmürsәnmi
fağırın biridi, çevir balalarının başına, burax getsin.
Qaçaq Süleymanın üzü әsdi. Qamçısı ilә papağını alnından geri itәlәdi.
Onun gözlәri kişinin üzünә zillәndi.