Page 789 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Èñmayûl Øûõëû

hamısı gözü açılmış bulaq kimi poqquldayıb qaynayacaq. Evdә-eşikdә qәrar
tuta bilmirdi. Dolama cığırla dağın döşünә qalxır, ağacların daldasında
gizlәnir, çaya enir, bulaq üstünü kәsdirir, hәr yerdә o qırmızı donlu qızı
axtarırdı.
Bir dәfә yenә meşәnin dәrinliyinә çәkilmişdi. Ürәyi dolu idi, dәrdini
açmağa bir adam tapmırdı. İstәyirdi ki, özünә bir sirdaş tapsın, hәr şeyi ona
danışsın ki, bәlkә, yüngüllәşә. Heç ömründә oxumamışdı, anıma indi söz
sinәsini deşirdi, oxumaq istәyirdi. Birdәn papağının dalını qaldırdı, onun
sәsi şaqqıldayıb meşәdә, qarşıdakı qayalarda cingildәdi: “Çәrşәnbә günündә
çeşmә başında, gözüm bir alagöz xanıma düşdü”. Elә bil yüngüllәşdi.
Ürәyini boşaldıb nәfәsini dәrdi. Hәr şey susmuşdu. Bircә onun qayalarda
әks-sәda verib tәkrarlanan sәsindәn başqa.
Qaqqıltı qopdu. O, yerindәn sıçrayıb dinşәdi. Sәs aşağıdan gәlirdi,
bulaq üstündәn. İlyas başa düşdü ki, gülüşәn qızlardı. Ona, onun mahnısına
gülürdülәr. Bәdәnini soyuq tәr basdı, istәdi dağyuxarı dırmaşsın, baş alıb 213
bu yerlәrdәn getsin, ilim-ilim itsin ki, ona gülәn qızların sәsini bir dә
eşitmәsin. Amma ayaq saxladı. Dinlәdi. Gülüş qarışıq bir sәs gәldi qulağına:
– Yandıran yansın, әdә, özünә nә divan tutursan?
Ağaclar yenidәn sәs-sәsә verib şaqqıldadı. Yarpaqlar titrәdi. Amma bu
gülüşlәr sәngiyәndә o, aydınca bir sәs dә eşitdi:
– Gәdәni niyә utandırırsınız, qoyun oxusun, yaxşı sәsi var.
Bu sözlәri deyәn Zöhrә idi. Onu yandırıb-yaxan, dağlara-daşlara salan
Zöhrә!
Bir dәfә ürәklәndi. Bulağın üstünә endi. Qızlar onu görәn kimi özlәrini
yığışdırdılar. Sürüşüb çiyinlәrinә düşәn kәlağayılanın irәli çәkib saçlarını
qulaqlarının arxasına yığdılar. Koftalarının yaxasını, donlarının büzmәlәrini
dartışdırdılar. Bәzilәri dә hәyalı gәlinlәr kimi kәlağayılarının bir ucunu
ağızlarına yaxınlaşdırıb yaşmaq tutdu. İlyas özünü itirdi. Sәhәr-sәhәr bulaq
suyunda güzgülәnib sığallanan bu qızların hansına yaxınlaşıb nә deyәcәyini
bilmәdi. Onların lal sükutundan, qayır-qayır qaynayan gözlәrindәki bic
şıltaqlıqdan qorxdu. Bilirdi ki, bu yerә baxan qızların dilinә düşmәk yaman
işdir, Allah adamı onların şitliyindәn saxlasın. Dili-dodağı tәpidi, udqundu
vә güclә dillәndi:
– Bir içim su verin, nә olar?!
Sәhәnglәrini cәrgә ilә düzәn qızların arasından bir pıçıltı keçdi vә oğlan
bulağın novuna әyilmiş Zöhrәni indicә gördü. Qız әlindәki nilufәri dolça
kimi su ilә doldurub İlyasa verdi. O, әllәri titrәyә-titrәyә suyu aldı, başına
çәkdi vә bir dә istәdi. Zöhrә çiçәyi kәnara qoyub dolçanı doldurdu. O, dişi
göynәsә dә qabı birnәfәsә boşaltdı vә yenә su istәdi. “Bu yazığın ciyarı
yanırmış ki,” – deyә kimsә söz atdı. Qızların bu atmacasına cavab vermәdi.
Üçüncü dolçanı yarıya qәdәr içdi vә qalanını Zöhrәnin yalın ayağına tökdü.