Page 730 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû

– İndi özü gәlib.
Qadın az qaldı qanadlanıb uçsun.
Biz Nazimәni İdrisgilә gәtirdik. Bütün ailә onun ayağına qalxdı; onu
yuxarı başa keçirtdilәr. İdris onunla uzun-uzadı qucaqlaşdı.
Nazimә İdrisin çiyinlәrindәn tutub üzünә baxır, sanki vuruşmalarda
keçirtdiyi macәraları onun gözündә oxumaq istәyirdi.
– O ağır günlәrdә heç yadına düşürdümmü?
İdris doğma oğul kimi danışırdı:
– Bir gün dә yadımdan çıxmamışsınız!
Nazimә әllәrini göyә qaldırıb şükür edirdi.
– Mәnim dә oğlum var! Mәn dә әsgәr böyütmüşәm...
Bunu deyib, İdrisi tәkrar qucaqlayırdı.

154