Page 722 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû

Artıq bu sözlәr Әlövsәti sancmadı, zira bu sözlәr onun könlünün
yeganә yavığı, yeganә tәsәllisi olan bacısının ağzından ağlar nәfәs, titrәk
sәslә çıxmışdı.
– Qardaş, ağlama – deyә Zeynәb dodaqlarını onun alnına yaxınlaşdırdı,
çocuk hönkürtülәriylә sarsılan o başı, yanıq ürәyinin üzәrinә sıxdı. Darlaşan
nәfәsi hıçqırıqlar hәncәrәsindә boğulub bәbәklәrindә yaz yağışına döndü.
Bu sakit göz yaşları gögsü üzәrindә ağlayan, qәlbi üstündә yanan bir dәrdi
avıtmaq üçündü.
O, indi otuz beş yaşlı bir әrkәyә yox, kiçik, aciz, zәif, yazıq olmuş qar -
daşına ağlayırdı.
– Şükür sәnә, ay Allah, nә üçün sәni istәyәn bәndәnә rәhmin gәlmәyir.
Budur sәnin yolunda hәr şeydәn keçәn adamın axırı.
İki gün idi ki, Sofidәn bir xәbәr yox idi. Әtraf kәndlәrә adam gön -
146 dәrdilәr; soraq verәn olmadı. Milis idarәsinә bildirdilәr. Yenә bir nәticә
çıxmadı.
Nihayәt, üçüncü günü, Sofinin kitablarının arasından bir kağız tapdılar.
Kağızda karandaşla yazılmışdı:
– Әmma bәd cәddimi yuxuda gördüm, çünkü mәni istәyirdi getmim,
әlbәttә, mәndәn nigaran qalmayasız.
Baki әddua Әztәrәf Sofi