Page 397 - "Bildirçin və payız"

Ùåêàéÿëÿð

kin, ya inciklik yoxdur. Hacının ona ziyanı-filanı
dәymәyib. Onu niyә öldürsün ki? Amma öldürmәsә,
onun özünü öldürәcәklәr... Hәm dә, artıq söz verib...
Yaxşı olar başını çox sındırmasın... İnanmaq lazımdır
ki, hәr şey öz yolunda gedәcәk. Ondan kim
şübhәlәnәcәk ki?! Mәgәr bu adamı öldürmәyә bircә
dәnә dә olsun sәbәbi var?! Hәqiqәtәn dә, ağaları qara
işi görmәk üçün onu seçmәkdә ağıllı iş tutublar...

– Gәlәn ramazan, – hacı Abdus-Samәd ayaq üstәydi,
– ola bilәr bәxtimiz daha çox gәtirәr. Nә isә, Allah
kömәyimiz olsun!

“Gәlәn ramazan”. Bu sözlәri eşitmәk adama necә
dә әzab verir! Bu sәs ömrünün axırına kimi Bayuminin
qulaqlarında sәslәnәcәk.

– Mәni day bağışlayın, getmәliyәm, – hacı qapıdan
çıxırdı, – salamat qalın!

Bayumi onun arxasınca çıxaraq fәnәrlәrdәn uzaqda,
qaranlıq bir küncә sığındı, әtin yerdә qalanını da
yeyib, üstündәn bir qurtum konyak içdi. Azacıq
içmişdi ki, qanı qaynamağa başladı, ürәyi az qaldı
sinәsindәn çıxa. Quran qaresinin sәsi gәldi. Bayumi
әmin idi ki, Abdus-Samәd axırıncı çıxanlardan olacaq,
ona görә dә yeyib-içmәyә davam elәdi. Uzaqdan polis
әmәkdaşı ağır addımlarla ona yaxınlaşırdı. Canına
titrәtmә düşdü: polisin onu görmәsinә, ya eşitmәsinә
lüzum yoxuydu. Bircә iyini hiss etsә, kifayәtdir. Bu iy
hәbsxana kamerasını, oradakı vedrәlәri, döşәmәlәri,
vurulan kötәklәri, yağdırılan söyüşlәri yada salır...
Polis gәlib yanından keçdi, sonra geri qayıtdı, әli
silahının üstündә bir neçә dәqiqә dayanıb gözlәdi,
sonra onu qoltuğunun altına keçirib getdi.

397