Page 167 - Turk_Edebiyyati_Antologiyasi

167

UŞAQLAR KİMİ

Mәndә tükәnmәyәn bir hәyat vardı,
Çöllәrә yayılan ilk bahar kimi.
Qәlbim çox döyünәr, tez-tez vurardı,
Köksümün içindә atәş var kimi.

Bәzәn nur içindә, bәzәn sәsdәydim, Səbahəddin Ali
Bәzәn mәni sevәn bir sinәdәydim,
Gah әl üstündәydim, gah hәbsdәydim
Hәr yerә soxulan bir rüzgar kimi.
Eşqim iki günlük qeylü-qallardı.
Hәyatım tükәnmәz macәralardı.
İçimdә minlәrcә istәklәr vardı,
Bir şair, yaxud bir hökmdar kimi.

Hiss edincә sәnә vurulduğumu,
Anladım nә qәdәr yorulduğumu…
Sakitlәşdiyimi, durulduğumu
1
Dәnizә tökülәn bir pınar kimi.
İndi şeir, mәncә, sәnin üzündür,
İndi mәnim taxtım sәnin dizindir.
Sevgilim, sәadәt ikimizindir,
Göylәrdәn gәlәn bir yadigar kimi.

Sözün – şeirlәrin mükәmmәlidir,
Sәndәn başqasını sevәn dәlidir.
Üzün çiçәklәrin әn gözәlidir,
Gözlәrin bilinmәz bir diyar kimi.

Başını sinәmә söykә, sevgilim,
Gözәl saçlarında dolaşsın әlim.
Bir gün ağlayalım, bir gün gülәlim,
Sevişәn yaramaz uşaqlar kimi.

1 Pınar – bulaq