Page 908 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 908

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû


                        Yenә inanmırdı ki, Hәsәnalı ondan pul alacaq. Amma aldı, sonra
                    vedrәni nöyüt ilә doldurdu. Әli kinayәli bir tәrzdә:
                        – Sağ ol, – dedi. Ancaq gözünü Hәsәnalının әlindәki puldan çәkmәdi.
                    “İndi qaytaracaq ey” – deyә düşündü. Bayaqdan Әlinin bütün hәrәkәtlәrini
                    izlәyәn, onun necә incidiyinә, yarı canının manatın yanında qaldığına fikir
                    verәn Hәsәnalı gözlәnilmәz bir şey etdi. Pulu gücü çatdıqca qolayladı.
                        – Ә, neynәyirsәn? – deyә, Әli irәli cumdu. Elә bil bәdәninin bir
                    parçasını kәsib atmışdılar. O, üz-gözünü qırışdırıb: – Әcәb oğlansan, vallah,
                    – dedi – heyif o puldan...
                        Әli iki ay qonşu kәnddә işlәyib geri dönәndә, ucqardakı evin böyründә
                    basdırılmış qara şalbanın ucunda bir adam görüb ayaq saxladı, altdan yuxarı
                    boylanıb әlini gözünun üstünә qoydu vә diqqәqlә baxdı:
                        –Vay, ә Tamamın oğlu, orda nә qayırırsan elә? Qarğa kimi nә qonubsan
              332   o dirәyin başına?
                        Ayaqlarını dәmir qarmağa keçirib, belindәki enli kәmәrlә özünü dirәyә
                    bağlayan Xuduş, iri gövdәsini bir az yana әyib aşağı baxdı.
                        – Paho, nöyütçü Әli, sәnsәn? Salam әleyküm. Xoş gәlmisәn! Neçә
                    aydır yoxsan?
                        – Ә, orda nә qayırdığındı?
                        – Necә nә qayırdığındır? Görmürsәnmi işıq çәkirәm?
                        Әlinin üzündә qәribә bir ifadә gәzdi.
                        – Әcәb oğlansan, vallah. Ә, işıq nәdi? Hardan çәkirsәn onu?
                        Xuduş güldü.
                        – Qorxma, nöyütçü Әli, sәnin qara nәrindәn deyil. İşıqlar bulağındandı.
                    Axır ki, gәlib bizim dә kәndә çatdı.
                        – Yox bir ә! Lap әmәlli-başlı işıqdı, ya elә-belә zarafat elәyirsәn, ra-
                    diodan-zaddan deyil ki?
                        – Әmәlli-başlı da sözdü?
                        – Әcәb oğlansan, vallah, – deyib, Әli yola düzәldi.
                        O, küçәlәrdәn keçib getdikcә gözlәrinә inanmırdı. Sıra ilә uca dirәklәr
                    basdırılmış, әyri dәmirlәrin ucuna ağ aşıqlar keçirilmiş, uzun mәftillәr
                    bağlanmışdı. Dirәklәrdәn evlәrә tellәr uzanırdı.
                        Bir dirәk dә Әligilin evinin yanında var idi. Bir tel dә onların hәyәtinә
                    çәkilmişdi. Әlinin ürәyindә anlaşılmaz hisslәr baş qaldırmışdı.


                                                     ***
                        Xuduş axşam evә gәlәndә Tamam arvad bir küncdә çoxdan qalıb pas
                    atmış dәstәkli qara qabı göstәrib dedi:
   903   904   905   906   907   908   909   910   911   912   913