Page 197 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Adil Babayev

Nә qәdәr yol getmişik Günәşin sorağında?
Bir vaxt oda sığınan yurdumun torpağında
İşığa hәsrәt qalıb illәr boyu nәsillәr,
Sәmum nәfәsli aylar, ölüm nәfәsli illәr.

Söndürüb evlәrdәki neçә odu, ocağı,
İnsan olub cansıxan qaranlığın dustağı.
Kim bilir, bәlkә, onda
Ürәklәr bir çırağın hәsrәtiylә yananda 197
“İşıq” sözünü ilkin dilә gәtirmişik biz,
Arzunun işığıyla “işıq” gәzib nәslimiz?
Bәlkә, “ümid” sözü dә uzaq bir çıraq kimi,
Elә o vaxtlar yanıb,
Ya zülmәtdә doğulub, ya zindanda yaranıb?

Ayaqlar buxovlanıb, әllәr zәncirlәnәndә,
Fәlakәt üstümüzdә bayquştәk hәrlәnәndә,
Ölüm dayanan zaman qaşla-göz arasında,
Bәlkә, bir cәngavәrin ümidsiz yarasında,
Bәlkә, ölüm anında ümid gözlәyәn gözdә
Ümid dә yaranıbdır “ümid” ünvanlı sözdә?

Bәzәn iş otağıma çәkilib bütün günü
Axtarıram sözlәrin, kәlmәlәrin kökünü.
Mәncә, hәr söz yaranıb bir arzudan, dilәkdәn,
Sözlәr dә mәcrasını alır yanan ürәkdәn!