Page 1042 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû

– Mәnim arvadım burdadı, ağa! – oğlanın isitmәli-qızdırmalı sәsi
hıçqırıb qırıldı.
– Adә, ayağı sürüşkәndәn arvad olar?
Bu sözdәn sonra qapının dalında cormalaşma, boğuşma sәsi eşidildi.
Afanın qışqırığı bloku başına götürdü. Qapı açıldı. Bar-bar bağıran kişi
nәriltiylә bayıra atıldı. Qonşular bilәmmәdi. Kişi özümü atıldı, yoxsa
oğlumu onu atdı. Qapı elә çırpıldı ki, tökülәn malanın sәsi belә bütün
mәrtәbәlәrdә eşidildi. Kişi: “Tfu sәnin zatına” – deyib tüpürdü. Pillәlәrdәn
az qala qaça-qaça aşağı düşdü. Qonşular deyinib-deyinib tәzәdәn yatdılar.
Bu әhvalatdan sonra Afagildәn bir neçә gün cınqır da çıxmadı. Tәkcә
bir dәfә qonşu gәlin Pәrvizin getdiyini vә Afanın onun dalınca qaçdığını
gördü. Bir azdan qayıdıb gәldilәr. Birinci mәrtәbәdәncә Afanın qәhqәhәlәri
bloku doldurdu. Qonşu gәlini qapının qabağını yuyan görüb, sevincәk ona
466 xәbәr verdi ki, Pәrviz mәnә uşaqlarımı qaytarıb. Balacanı lap çox istәyir.
Nәvazişkar uşaq olduğundan, pişik deyir ona.
Gәlin gülümsәdi.
– Sәnә dedim ki, hәr şey yaxşı olacaq, – dedi.
– Allah ağzından eşitsin!
Amma bu şadyanalıq uzun sürmәdi. Pәrviz yenә bir ara yoxa çıxdı. Bu
arada Afanın dabanları daha pillәkәnlәrә noxud tökmәdi. Uşaqlar hәvәssiz-
hәvәssiz pillәlәri çıxıb-düşdülәr. Bir gecә isә Afanın qapısına tökülәn
tәpiklәrin sәsindәn qonşular yenә durub, yerlәrinin içindә oturdular.
Pәrviz qapını itәlәyib sındırmaq istәyir, “aç, aç” deyә bağırırdı.
– Afa, aç deyirәm sәnә! Aç, gәlib sәni doğrayacam. Yekә tikәni qulağın
boyda eliyәcәm! Aç, öydәkinin dә, sәnin dә meyidini salacam! Aç, Afa! Elә
elәmә ki, gecәnin bu yarısı gedib qonşunun balkonundan düşüb gәlim.
Onsuz da sәni öldürәcәm... Aaaç! Burnunu kәsib qulağına tikәcәm. Aç
deyirәm sәnә! Afa, açmasan, damdan düşüb gәlәcәm, – bir-iki tәpik dә
qapıya vurub, tәpәsi aşağı pillәkәnlәrdәn düşdü. Bir neçә dәqiqә keçmәmiş,
qayıdıb pillәkәnlәri ildırım sürәtiylә qalxdı. Qapıya bir neçә tәpik ilişdirdi.
– A-aç, sәni görüm al qanına xırman olasan! – o, daha hәdәlәmirdi.
Qarı kimi vayxıra-vayxıra qarğayırdı. – Aç, sәni görüm qıc olasan! Soğan
qabığı kimi soyulasan! İşıq üzünә hәsrәt qalasan, Afa! Afaa!.. – ona edilәn
haqsızlıqdan sәsi boğazında kömәclәşib boğuldu. Sonra sürüşüb qapının
dabanına düşdü. Bir an sәssizlik çökdü. Deyәsәn, qulağını qapıya dirәyib
dinşәyirdi. Birdәn onun sәsindәn yerin içindә oturan qonşular diksindilәr.
– Kimdi içәridәki? Kimdi, adını de.! De, qanını içәcәm! Bu saat... –
yel kimi üzüaşağı götürüldü. Hәyәtdә navalça danqıldadı. Onun sürtünә-