Page 1019 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

El÷in

Zibanın ruhu ondan inciyәcәk, hәtta küsәcәk vә buna görә dә Buzovnada
fәhlә yataqxanasındakı görüş çox çәkmәdi.
Әslindә, daha belә görüşlәrә qaçqınların da hәvәsi vә demәyә bir sözü
qalmamışdı, çünki nә qәdәr söz var idisә, bu on-on bir ildә hamısını
demişdilәr, amma nә olsun? – xaricdәn gәlirdilәr, baxırdılar, hәr şeyi öz
gözlәri ilә görürdülәr, başlarını bulayırdılar, hәtta elәsi olurdu ki, bax, bu
uzun, kürәn qız kimi, gözlәri dolurdu, elә bu qız kimi dә, fotoaparatla şәkil
çәkirdilәr, bloknotlarında nәsә yazırdılar, sonra da çıxıb gedirdilәr – nә
dәyişirdi?
Mәmmәd kişinin arvadı Sürәyya xala ikinci mәrtәbәdәki aralıqda
hәmin uzun, kürәn qızın – İzabel Xanukoffun qabağını kәsib vә qaçqınların
işlәri ilә mәşğul olan bәzi mәmurların: “Xaricdәn gәlәnlәrlә nәzakәtli olun”
xahişini dә bir tәrәfә tullayıb:
– Bura bax, – dedi. – Bizә heç nә lazım deyil! Bizә humanitar yardım 443
da lazım deyil! Onu da aparın ermәnilәrә verin! Bizә heç nә lazım deyil! A
tövbә! Bizә Şuşanı qaytarın! – Sonra üzünü tәrcümәçi qıza tutdu: – Az,
tәrcümә elә! Nәtәr deyirәm, elә dә tәrcümә elә! – Vә tәrcümәçi qız onun
sözlәrini tәrcümә etmәyә başlayanda, beşinci mәrtәbәdәn düşüb uşaqlarla
birlikdә xaricdәn gәlәn növbәti qonağa tamaşa edәn Qalibin – Cümü ilә
Sonanın oğlunun – qolundan yapışıb irәli çәkdi. – Bax, bu, Şuşanı görmәyib,
burda anadan olub! Bunun vәtәni bu yataqxanadı! Yataqxana adamın vәtәni
olar? Yataqxana adamın torpağı olar? – Sonra da aralığın açıq pәncәrәsindәn
әlini uzadıb zeytun ağacının altındakı skamyada oturmuş Mәmmәd kişini
göstәrә-göstәrә әmәlli-başlı qışqırdı, elә bil Şuşanı ermәni yox, bu uzun,
kürәn qız onların әlindәn almışdı. – Odur, bax, – dedi, – mәnim kişim on
ildi orda oturub öz-özü ilә danışır! Nәr kimi kişi idi! Top atsaydın,
yıxılmazdı!
Vә daha da bәrkdәn qışqırdı:
– Şuşanı qaytar bizә! Şuşanı!.. Şuşanı!..
Mәmmәd kişi arvadının sәsini eşidib zeytun ağacının altından soruşdu:
– Nolub Şuşaya?
Sürәyya xala:
– Heç nә olmayıb Şuşaya!
– dedi vә özünü saxlaya bilmәyib hönkürә-hönkürә qonaqlardan ayrılıb
yaşadıqları otağa girdi.
İzabel Cenevrәdә aldığı şәxsi hәdiyyәsini – fransız әtrini – son görüşә
saxlamışdı vә onu elә bu qadına vermәk istәyirdi, amma, doğrusu, onun
ardınca otağa girmәyә, bu sözlәrdәn sonra o kiçik hәdiyyәni ona vermәyә
ürәk elәmәdi vә onlar beşinci mәrtәbәyә gәlib çıxanda qәribә bir hadisә