Dünyada dərd qalmayacaq
Dünyada dərd qalmayacaq,
Bütün dərdlərin çarəsi
böyüyəcək uşaqlarla.
Böyüyəcək, böyüyəcək...
Başımız açılacaq
dünyanın hay-küyündən,
Uşaqlar tabutları alacaq
böyüklərin çiynindən.
Yaz mövsümləri, payız sonları
dünyada söz qalmayacaq –
gözlərimiz danışacaq.
Bu dünyanın aynaları
bizi qocaltmayacaq,
bizim nə yaşımız var?!
Bir söz deməmiş çəkilib getməyəcək
gecənin qaranlıqları.
Çoxdan, lap çoxdan
unutduğun bir dost olacaq
uzaqlarda qaralan ağac.
Axşam tramvayında
Qucağında uşaq, bir qəmli ata
yuxlaya-yuxlaya bir qəm ayında
gedirdi bir axşam tramvayında.
Söykəyib üzünü soyuq şüşəyə
Üşüyə-üşüyə
Atanın üzünə baxırdı uşaq.
O yuxulu üzü görəndən sonra
O sevgili uşaq, o çiçək uşaq
heç zaman, heç yerdə ağlamayacaq.
Dar gündə, xoş gündə yarıyan mələk,
Ata yuxusunu qoruyan mələk
Uşağın üzündə görükdü yenə.
Çox-çox uzaqdakı evin-eşiyin,
həyətin, bacanın, itin-pişiyin
sədaqət mələyi, sevgi mələyi
uşağın üzündə görükdü yenə.
Atalar yorulub vaxtsız yatanda,
Divansız yatanda, taxtsız yatanda,
Başının üstündə ulduz, yatanda,
Qəmin uşaqları ayıq olarlar.
Eləcə, eləcə
bir qaya yanında, bir daş dibində
bir çiçək ayılar bir gecəyarı,
baxar göyə, görər
bu göy üzünün
yatıb qayaları, yatıb dağları.
O balaca çiçək
qoruyurmuştək
qaya yuxusunu, dağ yuxusunu,
yummaz gözlərini səhərə kimi.