Page 982 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 982

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû


                        – Az-az, isti-isti yeyәk deyirәm. Omaroğlu әl uzatmayıb ona baxdı.
                        – Kәprәtiv yenә idarәnin altındadımı?
                        – Nәdi ki?
                        – Deyirәm bir az boğazı da...
                        Bu sözlәr nә hala saldı yazıq Mәmmәrzә kişini. Boğa zında qәhәr
                    düyün saldı, gözündә yaş. Özü qәsdәn ortaya heç şey qoymamışdı. Bilirdi
                    ki, Omaroğlu dilinә vuran deyil. Elә çoxusu onun üstә dalaşmadımı bu sağ
                    olmuş. İndi gör, yazıq Omaroğlu “zәhrimarsız” çörәk yeyә bilmirdi.
                        – Bu dәqiqә, dәrdin alım.
                        Әlini taxçaya atıb başı xamırlı iki zoğal arağı çıxartdı. Omaroğlunun
                    harda olduğu elә bil yadına indi düşdü.
                        – Әskipara dәrәsindә olduğumu gör necә dә yadımdan çıxarmışam...
                        Daha heç nә demәdi, böyüklәrә bu ağzı xamırlılardan, cüyür әtindәn
                    hәftә sәkkiz yolladığını xatırladı.
              406
                        – Aç görәk. Qorxuram, әlim tutmaya.
                        Fikir verdi, arağı görәndә әllәri әsirdi dağ boyda Omaroğlunun.
                        – Çappa stәkanları doldur. Bu balacalardan kal boğazı islanmaz.
                    Vuruşdurdular. Stәkanı birinci başına çәkdi Omaroğlu. Әlinin әsmәsi-zadı
                    da uçub-getdi. Mәmmәrzә kişi dә içdi. İçdikcә bildi ki, neçә ildә birinci
                    dәfәdi ki, belә stәkanla zoğal arağı vurur.
                        Kababdan ikicә tikә yedi Omaroğlu. Bir loğma da pendir dürmәyi
                    ötürdü.
                        – Bir dә süz, ay yeznә, görәk.
                        Bir stәkan da içdi hәr ikisi. Sonra stәkanını ağzı üstә qoydu Mәm -
                    mәrzә.
                        – Mәndә o nәfәs hardandı, dәrdin alem. Bunu da söyündüyümdәn heç
                    bilmәdim harama içdim. Sәn istәyirsәn döşә, mәn bir çay qoyum deyirәm.
                    Kәkotu çayı.
                        – Qoy, qoy, sәn Allah. Bunlar hamısı, sәn deyirsәn, yadıma düşür.
                    Omaroğlunun hәr sözü Mәmmәrzәnin ürәyini kövrәldir, xamır kimi
                    yoğururdu. Bu gözütox, ağayana kişi gör nә hala düşmüşdü, sәn sәnin
                    Allahın.
                        – Hәlә sabah xәngәl bişirdәcәyәm. Üstü cücәli. Sonra da öynә ilә
                    ürәyin nә istәsә.
                        Omaroğlu fikrә getmişdi. Saçıçal kişi elә bil Qazança dağının, otağın
                    küncündә balaca qәlibi idi. Mәmmәrzә kişi onun dağdan ağır fikrini bilirdi.
                    İndi qorxurdu ki, sualların ağzı açıla. Nә cavab versin, ürәkaçan nә desin
                    bu biçarәyә.
                        Bir azdan “Qazança dağı” hәrәkәtә gәldi. Bir stәkan da ötürdü.
   977   978   979   980   981   982   983   984   985   986   987