Page 242 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
242
Atamın xatirәsi
O sәrt idi.
Sәhәr dәrsә tәlәsәndә mәn
Bildirmәzdi yolda durub boylandığını.
Bircә dәfә söz açmazdı qәlbindәkindәn,
Söylәmәzdi övlad üçün çox yandığını.
Gizli-gizli mәni süzüb gülәrdi bәzәn,
Durub-durub güc gәlәrdi әyri qәlyana.
Övladına bircә dәfә “can” söylәmәkdәn
Övlad üçün can vermәyi asandı ona.
Әmәksevәr, ağır, enli, cod әli vardı,
Tale kimi endirәrdi çiynimә hәrdәn.
Sәrt üzünә bircә anlıq sәhәr doğardı,
Bilmәzdim ki, hansı nurlu düşüncәlәrdәn.
Sevgisi dә soyuq idi – tәzә әkini
Hәr bәladan hifz elәyәn qar kimi.
Moskvada oxuyurdum,
Tәrk etdi mәni.
Gәlәn kimi bir әbәdi ayrılıq dәmi
Gah istәyib mәni görә. Gah deyib ki, mәn
Qoy bilmәyim,
O utanıb öz ölümündәn.
Ah, o niyә belә etdi, bu nә qubardı?
Nә zamansa bu nişanda bir atam vardı.