Page 187 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 187
Höseyn Arif
Qocaldım
Gәzdim qarış-qarış ana torpağı,
Nә yaxında, nә uzaqda qocaldım.
İsti, soyuq heç varmadım fәrqinә,
Nә aranda, nә yaylaqda qocaldım.
Mәlhәmdi dağ moruğu, bağ narı,
Hәr kimsәnin öz istәyi, öz yarı.
Görmәyәndә qәdir bilәn dostları,
Çilçırağlı ağ otaqda qocaldım.
187
Altmışımda zirvәlәri aşanda,
Yaş on beşdi! – Söylәmişәm bu anda.
“Millәt!” – deyә satqın coşub-daşanda,
Belә çağda, belә vaxtda qocaldım.
Hüseyn Arifәm, yaxşılara yananam,
Ömür boyu yamanlara yamanam.
Sevinәndә – qoca ikәn cavanam,
Qәmlәnәndә – cavanlıqda qocaldım.
* * *
“Ömür keçdi, gün keçdi,
Cavan olmam bir dә mәn…”
Bu söz min dilә düşdü
Bir şairin dilindәn.
Qocalıb, qәribsәyib,
Deyib – ona nә deyim?
O deyib, elә deyib?
Mәn niyә elә deyim?
